تجارب اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی گیلان در خصوص شرکت در برنامه های آموزش مداوم در سال 1396-1395: یک مطالعه کیفی

مقدمه: آموزش مداوم فرآیندی است که ارتقای سطح توانمندی جامعه پزشکی و یادگیری مادام ­العمر را به دنبال دارد. با توجه به این که برای آموزش مداوم، وجود بستر مناسب از عوامل اصلی اثربخشی آن­هاست، آگاهی دقیق از تجارب اساتید محترم شرکت­ کننده در برنامه­ های آموزش مداوم، ما را قادر به شناسایی نیازها و عوامل مثبت تاثیرگذار در ارتقا و برگزاری هرچه بهتر برنامه ­های آموزش مداوم در دانشگاه خواهد نمود. تحقیق کیفی حاضر با هدف تبیین تجارب اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی گیلان از شرکت در برنامه­ های آموزش مداوم صورت پذیرفته است. روش ­ها: پژوهش حاضر یک مطالعه­ ی کیفی از نوع تحلیل محتوای قراردادی بوده که در سال 1396-1395 در جامعه ­ی پژوهش اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی گیلان با سابقه شرکت در حداقل سه برنامه آموزش مداوم که با نمونه­ گیری هدفمند انتخاب شده بودند، صورت گرفت. داده­ ها از طریق مصاحبه انفرادی نیمه ساختار یافته صورت پذیرفت. جهت تحلیل داده­ ها از شیوه تحلیل محتوای کیفی استفاده شد. استحکام، دقت و صحت پژوهش با به ­کارگیری معیارهای گوبا و لینکلن (Guba & Lincoln) بررسی گردید. یافته­ ها: براساس تجزیه و تحلیل داده­ ها، 3 درون مایه اصلی و 9 درون مایه فرعی عبارت بودند از: "آموزش مستمر راهبردی" (تعهد یادگیری، خودارزیابی اثربخش، تبادل ایده ­ها)/ "فشار اجبار آموزش" (خلاء شوق درونی، چالش­ های کاری، شرکت گواهی­ محور)/" بستر متزلزل" (آموزش ضعیف، نقص برنامه ­ریزی، ارزشیابی ناکارآمد). نتیجه­ گیری: براساس تجارب اعضای هیئت علمی شرکت­ کننده در برنامه­ های آموزش مداوم در مطالعه حاضر که بیانگر وجود تجارب متفاوت کارآمد و ناکارآمد بود، لزوم برنامه ­ریزی کاربردی مناسب و کارآمد جهت ایجاد انگیزه هرچه بیشتر، محرز می­ گردد.